Kobieca moc / Women Power

9/17/2018

Kobieca moc / Women Power

[English below]

Pianiści zakończyli wczoraj konkursowe zmagania. Podczas przerw w przesłuchaniach sporo rozmawiałam ze znajomymi, typowaliśmy, kto według nas powinien wygrać. Z rozbawieniem zauważyłam, że prawie każdy miał nieco innych faworytów. Myślę, że ta różnorodność opinii dobrze pokazuje, jak bardzo emocjonujące były finały pianistów. Jury w składzie: Andrzej Jasiński (przewodniczący), Joanna Domańska, Olga Kern, Aviram Reichert, Martin Roscoe, Tamás Ungár, dokonało następującego wyboru:

1. miejsce – Tymoteusz Bies

2. miejsce – Mateusz Krzyżowski

3. miejsce – Seung Hui Kim

Nagroda specjalna za najlepsze wykonanie utworu Karola Szymanowskiego – Tymoteusz Bies.

Ślę ogromne gratulacje dla wszystkich nagrodzonych, a także Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia pod dyrekcją Alexandra Humali, która tak wspaniale towarzyszyła pianistom w finale. Nie było to łatwe zadanie – każdy z sześciu finalistów wybrał inny utwór. Do tego we wtorek zaczynają się już finały ze skrzypkami, orkiestra pracuje więc na pełnych obrotach!

Niestety nie udało mi się posłuchać nagrodzonych pianistów w poprzednich etapach, dlatego z pewnością nie mam pełnego obrazu ich gry. Jak podkreślił prof. Jasiński odczytując werdykt, członkowie jury brali także pod uwagę oceny wcześniejszych wykonań. Domyślam się więc, że Tymoteusz Bies i Mateusz Krzyżowski znaleźli się na szczycie nie tylko ze względu za świetnie zagrane Rapsodie sur un thème de Paganini Rachmaninowa i IV Symfonię koncertującą op. 60 Szymanowskiego, ale za cały program przedstawiony na konkursie. Ja mogę patrzeć tylko na finał.

Nie chciałabym tu dyskryminować panów, ale bardzo podziałała na mnie ta kobieca moc i wrażliwość, którą zaprezentowały Seung Hui Kim i niedoceniona niestety Anna Szałucka. Czy to kwestia jakiejś płciowej solidarności? Podobnego odczuwania muzyki? A może utworów, które wykonywały? Mimo że oczywiście staram się do tego nie dopuszczać, czasem łapię się na kompletnie nieprofesjonalnym zachowaniu, że bardziej podobają mi się ci uczestnicy, którzy wybrali lubiane przeze mnie utwory. I... żegnajcie próby obiektywności.

Tak naprawdę to wszystko nie ma znaczenia, bo uważam, że w finale zaprezentowały się dwie bardzo charakterystyczne artystki o silnych osobowościach i jeszcze będzie o nich głośno. Chciałabym także odrobinę przyczynić się do tego, wspominając o nich tutaj. Niewątpliwie obie pianistki miały pomysł na swoje interpretacje i widać, że dobrze czuły się w finałowym repertuarze.

Seung Hui Kim od pierwszego dźwięku w II Koncercie fortepianowym c-moll op. 18 Siergieja Rachmaninowa czarowała pięknym, miękkim, ale nasyconym brzmieniem. Zachwycająco budowała napięcie, a jej fraza płynęła tak naturalnie. Miała dużo do przekazania w tym koncercie, czułam, że w każdym następnym fragmencie opowiada o czym innym, zmieniając nastroje, pokazując zarówno delikatność, jak i temperament. Odpłynęłam zupełnie wraz z muzyką podczas jej wykonania.

Równie intensywny, a nawet jeszcze bardziej ekspresyjny, był występ Anny Szałuckiej. W jej interpretacji I Koncert fortepianowy Des-dur op. 10 Siergieja Prokofiewa, to była prawdziwa petarda. Zagrała doskonale sprężystą, precyzyjną artykulacją, od początku do końca szalenie efektownie i ostro. Wbrew pozorom wcale nie było to jednorodne, Anna poszukiwała wielu kolorów, nie tracąc przy tym stałej energii i podskórnego wyrazistego rytmu. Tak, ja zdecydowanie oczekuję takich występów w finałach konkursów. Zwłaszcza, że artystka ewidentnie dobrze czuła się grając z orkiestrą, a nie każdy pianista jest do tego stworzony. Trudno mi zrozumieć, dlaczego nie dostała żadnej nagrody.

Moje serce wyrywa się do finalistek, ich moc mnie zaczarowała. Rozum po cichu podpowiada jednak, że i finaliści zagrali świetnie, na co wskazuje werdykt jury. Podobnie jak w innych kategoriach, na tym etapie nie ma już słabych, a nawet średnich pianistów, są tylko świetni.

Julia Brodowska

The pianists finished their competition yesterday. During the breaks in the auditions, I talked a lot to my friends and we were making our own choices who we thought should win. It seemed funny to me when I noticed that almost every one of us had different favourites. I think this diversity of opinions serves well to show how exciting the piano finals were. The jury, i.e. Andrzej Jasiński (chairman), Joanna Domańska, Olga Kern, Aviram Reichert, Martin Roscoe, Tamás Ungár, made the following choice:

1st place – Tymoteusz Bies

2nd place – Mateusz Krzyżowski

3rd place – Seung Hui Kim

The special award for the best performance of Karol Szymanowski’s work – Tymoteusz Bies.

I would like to express my great congratulations to all the winners, as well as to the National Symphony Orchestra of the Polish Radio conducted by Alexander Humala, who accompanied the pianists so well in the finals. It wasn’t an easy task – each of the six finalists chose a different work. In addition to this, the violin finals start on Tuesday, so the orchestra is working at full speed!

Unfortunately, I did not manage to listen to the awarded pianists in the previous stages, so I certainly do not have a full picture of their performance. As Professor Jasiński emphasized when reading out that verdict, members of the jury also took into account the evaluation of previous performances. So I guess that Tymoteusz Bies and Mateusz Krzyżowski found themselves at the very top not only because of their excellent renditions of Rachmaninoff’s Rapsodie sur un thème de Paganini (Rhapsody on a Theme of Paganini) and Szymanowski’s Symphonie Concertante (Concert Symphonie) No. 4 Op. 60, but also for the whole programme presented at the competition. I can only judge by the finals.

I would not like to discriminate men here, but I was very much influenced by the feminine power and sensitivity shown by Seung Hui Kim and Anna Szałucka, who was unfortunately, was not appreciated. Is it a question of some kind of gender solidarity? A similar sense of music? Or maybe the works they performed? Although of course I try to avoid it, sometimes I catch myself red-handed doing something completely unprofessional, namely assessing as better those participants who have chosen the pieces I like. Thus, I... bid farewell to you, dear attempts at objectivity.

In fact, all of this doesn’t matter, because I think that in the finals two very characteristic artists with strong personalities presented themselves and we shall hear about them in the future. I would also like to make a contribution to it by mentioning them here. Undoubtedly, both pianists had a concept for their interpretations and it could be seen that they felt good in their final repertoire.

From the very first sound in Sergei Rachmaninoff’s Piano Concerto No. 2 in C minor Op. 18, Seung Hui Kim enchanted the audience with a beautiful, soft, but saturated sound. She built tension delightfully, and her phrase flowed naturally. She had a lot to say in this concert, I felt that in each of the next fragments she told something different, changing her moods, showing both tenderness and temperament. During her performance, I completely forgot myself and got lost in the flow of the music.

Anna Szałucka’s performance was equally intense, and even more expressive. In her interpretation Sergei Prokofiev’s First Piano Concerto in D flat major, Op. 10, turned into genuine fireworks. She played with perfectly elastic, precise articulation, from the beginning to the end extremely impressively and vigorously. Against all appearances, it was not homogeneous at all, as Anna was looking for many colours, without losing the constant energy and distinct underlying rhythm. Yes, I definitely look forward to such performances in the competition finals. Especially because the artist clearly felt good playing with the orchestra, and not every pianist has a nag for that. I find it difficult to understand why she did not receive any prize.

I root for the women in the finals, their power enchanted me. Reason, however, quietly suggests that both the men finalists’ performances were great, which is proven by the verdict of the jury. As in other categories, at this stage there are no weak or even medium musicians, they are only excellent.

[Tłumaczenie/Translation: Dominika Pieczka]